دوستان سلام

حتما تا به حال در پارک پیاده روی کرده اید، لذت پیاده روی به سبک بار بودن آن است. یعنی اگر باری بر دوش خود بگذارید و بعد باری دیگر و ... قطعا زجر آور خواهد شد. شاید بگویید مگر عقلمان کم است که در حال پیاده روی بر دوش خود بار گذاشته و لذت پیاده روی را به زجر تبدیل نماییم؟!! حق با شماست، اما کاش با ذهن مان هم مانند جسم مان عاقلانه رفتار می کردیم. متاسفانه بر روی جسمتان بار نمی گذارید، اما روی ذهنتان میگذارید، اما روی ذهنتان می گذارید! کی از این بارها(کینه و نفرت) است. با نفرت از دیگران ببینید چه بلاهایی که بر سر خود نمی آورید: 

اول اینکه: نفرت یک انرژی پر تراکم منفی است که در وهله اول چاکراها و هاله های انرژی ما به هم ریخته و در نتیجه به مرور زمان باعث بروز بیماریهای روحی مانند: عصبیت، زود رنجی، افسردگی، حساسیت و ... و بیماریهای جسمی از قبیل  تومور، سرطان، زخم معده، بیماریهای قلبی و عروقی و ... می گردد. 

دوم اینکه: به دلیل وجود این انرژی منفی سنگین در ذهنمان خصوصا در ضمیر ناخود آگاه، سرعت رسیدن به موفقیت ما را در کلیه امور زندگی بسیار کاهش می دهد.

آری عزیزان! دیگران را حتی اگر بدترین کار دنیا را انجام داده اند ببخشید، به این دلیل که:

الف: انجام این عمل آنها ناشی از جهلشان بوده و اگر می دانستند که برگشت هر عمل منفی به سوی خودشان است، انجامش نمی دادند.

ب: به خاطر روح پاک الهی که در وجود همه انسانهاست، حتی بدترین آنها.

ج: الگوهلی مذهبی مان به ما آموزش بخشش داده اند مانند پیغمبر(ص) که به عیادت مردی رفتند که بر سرشان زباله ریخت. و یا حضرت علی (ع) که به فرزندانش فرمود به ابن ملجم شیر و غذا بدهند و اورا آزار و مُثله نکنندو ...

پس در حق خودتان لطف کرده و برای سبکباریتان هم که شده، دیگران را ببخشید!